28 - 30 December 2005, Kalahari woestijn en Kgalagadi Transfontier Park
Onze proviand tas is ook goed gevuld. 15 liter water, waarvan 8 bevroren (binnen een paar uur zullen wij ook nog koud water hebben), brood, verschillende belegsoorten, chocola, druiven en appels: deze rit van 9u zullen wij zeker ook niet omkomen van de honger of dorst.
Het Kgalagadi Transfontier Park is een van Zuid Afrika’s prachtigste parken en beduidend anders dan de andere reservaten in het land omdat het middenin de Kalahari woestijn ligt, in het smalle stukje zuid Afrika tussen Namibië en Botswana in. Het Park zelf ligt half in Zuid Afrika en half in Botswana, maar is voor publiek alleen toegankelijk in het zuid Afrikaanse gedeelte. Voorheen was het park opgesplitst in twee verschillende parken (zonder hekken ertussen), elk land zijn eigen park. Het zuid Afrikaanse gedeelte van het park staat dan ook nog steeds bekend als zijn oude naam: Gemsbokpark. Dit is ook nog steeds de naam die vermeld staat op alle wegwijsbordjes.
Ons huiswerk hebben we ook goed gedaan. Bij de Tourist Information in Upington werd ons verteld dat we zonder problemen naar het park konden rijden met de beetle, dat er altijd chalets beschikbaar zijn en dat we daar terplekke een gids kunnen boeken om ons mee op safari te nemen, mocht de beetle het allemaal niet meer aan kunnen.
Ruud en ik wagen het er niet op en bellen toch even naar het park om een chalet voor ons te reserveren voor deze grote dag. We hebben een tas vol met eten mee wat gekoeld moet blijven, bovendien heb ik een van mijn lekkere pasta’s op het menu staan vanavond wat gekookt moet worden. Na een heel reservatieproces moet Ruud zijn Paspoort nummer opgeven, die we natuurlijk niet bij hebben op het moment dat wij door de stad aan het slenteren zijn. Geen probleem zegt de dame van de receptie: er is altijd wel een chalet vrij. Reserveren is niet nodig.
De route naar het park is 240 Km dwars door de woestijn, maar zonder twijfel veel mooier dan de Karoo. De droge dorre grauwe vlakten maken in de komende 300 km verharde weg ruimte voor steeds kaler wordende geel en oranje gekleurde zandheuvels. Het zijn wel gestructureerde zandheuvels, op een of andere manier bestaan de heuvels uit lange rechte lijnen van zand, zoals dat van golfplaat. De drie-en-een-half uur die ik achter het stuur zit verveel ik mij absoluut niet, en betrap mij er zelfs op dat ik regelmatig onder de 80km/h rijdt, om toch ook een beetje van de omgeving te kunnen genieten.
De laatste 60 km naar het Kgalagadi park zijn echter niet zo'n pretje. Omdat ze naar verhoren met de weg bezig zijn bestaat deze weg uit vreselijke gravel. Cederbergen is er niets bij, en met vreselijk veel geschud halen wij nog maar 20 km.h maximaal! Het is vreselijk. Zelfs mijn humeur begint langzaam af te nemen als ik elke 10 Km een bordje langs de weg zie waar op staat dat ik nog 50, 40, etc Km moet schudden. Elke 20 km zet ik de auto langs de weg en nemen we even pauze… eigenlijk mag ik ook helemaal niet klagen: de natuur is nog steeds geweldig! Langs de weg zien we al de nodige diertjes, zoals Struisvogels (die ik nog helemaal niet had gezien) vele geiten, en ezels.
Na ruim drie vreselijk lange uren komen Ruud en ik helemaal door elkaar geschud aan bij het park.
We hebben gisteren ons huiswerk goed gedaan, maar onze bronnen waren toch niet zo betrouwbaar als je zou verwachten van de Tourist Information. We komen bij de receptie waar de mededeling te horen krijgen dat alle chalets zijn volgeboekt! Ruud en ik staan perplex… Natuurlijk helpen onze argumenten van de telefoondame, en de Tourist Information medewerkster voor geen meter dus er zit maar 1 ding op: We zullen moeten slapen in de beetle. Gelukkig kunnen we nog wel een sunsetsafari boeken, we kunnen meteen gaan game-viewen!
Het eerste probleem waar we nu tegen aanopen is het eten: ik zit met rauwe groenten, harde pasta en we hebben geen kookspullen! Het Restaurant is alleen open van 18-21u, terwijl wij een Safari hebben van 18.30-21.20u. Lekker praktisch dus. Vanavond gaan wij op cracker-en-fruit-dieet. Lekkere droge Zuid Afrikaanse crackers (de locals zijn er dol op, ik vind ze net echt eetbaar) met druifjes en een appel. Niet echt een preferabele maaltijd al zeg ik het zelf, zeker niet na een lange autoreis!
Om 18.30u is het dan eindelijk zo ver. In spanning staan we bij de receptie te wachten op de ranger die Ruud, mij en 18 anderen mee gaat nemen vanavond: Mijn eerste safari! Dit Reservaat staat bekend om zijn Kalahari leeuwen, die dan weer net wat anders zijn dan andere leeuwen, dus de hele groep stemt er bij in om de meeste dieren voorbij te scheuren, en naar de plek te crossen waar de leeuwen vandaag gespot zijn door game-viewers. Ik wil natuurlijk ook heel graag de leeuwen zien, maar aangezien het mijn eerste safari is ben ik ook steeds heel enthousiast als we met volle snelheid (40 km.h) langs de wildebeesten (gnoe’s) en Springbokjes rijden.
Het mag niet baten… de leeuwen zijn hem gesmeerd en zijn niet meer bij het kleine meertje waar ze overdag door de bezoekers van het park gespot zijn! Gelukkig zien we wel een aantal ander interessante dieren, zoals de bruine hyena en een Giant Owl. We zien de Wild Cat, die er net zo uit ziet als de kat van de buren, maar dan dus iets agressiever en de Jackal, een soort van vleesetende vos.
Voor de rest zien we onwijs veel Spring-hare’s wat een soort konijnen zouden zijn die zich voortbewegen als kangaroo’s! heel erg grappig. Omdat het echter donker is zien wij steeds alleen maar een paar groene ogen op en neer bewegen..
Het is een onwijs toffe ervaring en ik ben helemaal in mijn element als we iets verlaat, om 22u terug het kamp op rijden. Ruud en ik lopen nu tegen het slaap-probleem op. Buiten slapen kan absoluut niet, omdat er toch veel beesten tussen en door de hekken kunnen komen, en de beetle heeft geen hoofdsteunen om lekker op in slaap te vallen. Met een zeer creatieve methode vind ik een manier hoe Ruud en ik allebei languit kunnen zitten met onze benen over de achterbank, de kont op de opgevulde voetenruimte van de achterbank en de rug en bolletje op de achterkant van de voorover geklapte stoelen voorin. Het is niet comfortabel. Allebei slapen we echt onwijs slecht. Het is maar goed dat het park om 5.30u al open gaat voor gameviewers, omdat bij zonsondergang de temperaturen nog dragelijk zijn, ook voor de dieren, zodat deze nog lekker rondhuppelen door het park ipv alleen maar onder een boom te liggen.
Om 5u uur stappen Ruud en ik dan ook nog steeds wakker uit de beetle. Het voordeel is dat wij niets hoeven in te pakken en eigenlijk meteen kunnen beginnen met de safari. Er is geen mogelijkheid om een tour te boeken met een ranger zoals de dame van de TI ons vertelde in Upington, maar de wegen zouden goed genoeg zijn om met de beetle door heen te rijden. Stipt om 5.30u staan we in de rij voor de ingang van het park. Het ziet er gaaf uit. Grote safari-auto;s met 4 wiel aandrijving, airco en campinguitrustingen op het dak staan te wachten tot het grote hek open gaat. Daartussenin staat een klein geel kevertje met twee half naakte Nederlanders, we doen het goed! Zoals men weet hou ik van aandacht en dat kregen wij hier zeker.
Twee Rivieren is de naam van het Kamp waar wij vannacht niet geslapen hebben, en ligt in het zuidelijkste puntje van het Kgalagadi park. Vanuit hier zijn er twee wegen, in een soort van V-vorm, richting het noorden. Ruud en ik verkiezen de rechter weg. Ongeduldige safariauto’s plakken aan mijn gele kont, en in mijn achteruitkijkspiegel zie ik alleen maar koplampen. Wij gaan nou een maal niet zo snel als de rest van de groep! Uiteindelijk kunnen alle auto’s ons natuurlijk gewoon inhalen, en zo zien wij voor ons alleen maar stofwolken. Zolang de mensen voor ons de beesten maar niet wegjagen is alles goed toch? We zijn dan wel niet de snelste, we zijn wel vet stoer!
Tijdens de eerste 3 uur rijden zien we onwijs veel gnoes, springbokjes en gemsbokken. Elke keer zet ik de beetle stil en staar ik uit mijn raampje om hun goed in mij op te nemen. Ook al zien we de beesten elke 10 minuten, ik blijf ze fascinerend vinden. Voor de beesten die iets te ver zijn hebben Ruud en ik allebei onze verrekijker bij de hand en ik geniet echt van het game-viewen! De spanning om iets te zien, of juist net niet te zien, is zo veel gaver dan het zeker weten van het zien van dieren in de dierentuin (ben ik nog te volgen?).
Na drie uur komen we langs een picknickplaats, een van de weinige plaatsen in het park waar je uit je auto mag stappen. Op de picknicktafel echter zit een grote zwerm wespen. Ik ben natuurlijk iets te optimistisch en naïef, en stap uit de auto om deze zwerm van dichterbij te bekijken. Reality hits als Ruud van uit de auto zegt: “eehm Thijs, misschien is het niet zo slim om met open ramen naast het wespennest stil te staan… de wespen komen de auto in!” oei… daar had ik even niet over nagedacht. Voorzichtig stap ik terug in de auto waar ondertussen zeker 50 wespen in rondvliegen. *slik* Ik denk dat wij maar ergens anders moeten gaan lunchen. Zonder te veel onverwachte bewegingen te maken start ik de motor van de auto en rijden we weg van de parkeerplaats, de wespen blijven echter achterin de auto hangen. Het duurt zeker een uur voordat de laatste wesp via het raam de auto weer heeft verlaten. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik steeds minder gestreepte exemplaren op mijn achteruit zitten, wat mij geruststelt. Gelukkig komen zowel Ruud en ik er zonder steken of verdere problemen vanaf: alleen moet Ruud nu brood smeren in de beetle.
We zijn nu op de terugweg naar Twee Rivieren waar wij ons chalet in kunnen. Bovendien is het vooruitzicht van een duik in het zwembad niet verkeerd. Het is tussen de 40 en 47 graden en de beetle heeft nog steeds geen airconditioning. Wanneer we bij de receptie aankomen is de dame een stuk enthousiaster dan toen we haar gisteren spraken.
“Hebben jullie de leeuwen en het luipaard gezien?” vraagt ze enthousiast. “meerdere mensen hebben ze gespot vanochtend, nog geen 15 km hiervandaan!”
Donders… Ruud en ik hebben vanochtend de verkeerde richting gekozen! We hadden de linker weg moeten kiezen! Snel dumpen we de tassen en ijskasteisende producten in ons chalet en stappen terug in de Beetle. We vullen de tank bij, laten onze achterband oppompen, en rijden het park weer in. Dit keer nemen wij bij het cruciale kruispunt de afslag naar links.
 Nog veel fanatieker dan dat wij vanochtend al waren speuren wij tussen elke boom die wij in ons gezichtsveld tegenkomen, en precies waar de receptiedame ons naartoe gestuurd heeft zie ik wat in de bosjes bewegen. Vlak langs de weg denk ik een dieren hoofd te zien. Ik denk eigenlijk dat het een jackel is, maar dat moet ik natuurlijk eigenlijk nu niet zeggen. In zet de beetle in zijn achteruit en bij de boom zet ik de motor uit. Het verbaasd me dat het beest niet wegrent van angst als Ruud en ik beide in koor beginnen te schreeuwen: “het is een luipaard!”. Het prachtige beest zit echt een paar meter van de weg af onder een boom in de schaduw te chillen. Op gegeven moment staat hij op en loopt naar het water om een borreltje te drinken. Ruud en ik zijn helemaal in ons element en schieten onze memoriesticks bijna helemaal vol.
Na het drinken van wat water komt het luipaard terug onze kant op en klimt voor onze beetle de boom in. De luipaard zit in een van de takken schuin boven onze beetle echt nog geen 3 meter van ons af. Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet eens bij na heb gedacht dat het misschien niet zo erg slim was om mijn raampje helemaal open te hebben staan, maar ik ga natuurlijk geen foto’s maken vanachter het glas. Het luipaard gaat lekker op een tak liggen en doet eigenlijk nu de komende 5 minuten niets meer. Helemaal tevreden rijden Ruud en ik door, opzoek naar de leeuwen die hier ook in de buurt zijn gespot vanochtend.
Als we de leeuwen niet tegenkomen op het punt dat onze tank half leeg is, of half vol zoals ik als optimist graag wil denken, keren we de auto, om via de zelfde route terug te rijden naar Twee Rivieren. Het luipaard zit nog steeds in dezelfde boom. Een grote safariauto staat op de plek waar wij een uur geleden ook stonden met een cameralens van bijna een meter die uit het raam steekt. De bestuurder van de auto wacht zeker tot het luipaard gaat drinken of iets anders actiefs, maar dat heeft hij lekker gemist. De bestuurder maakt rare gebaren naar ons. Hij wijst naar de andere kant van de weg. Waarom zouden wij nou naar rechts kijken, als het luipaard nu links van ons in de boom zit? Het duurt even, maar ook dan zien we het, aan de rechterkant van de weg, ongeveer 10 tot 15 meter van de weg, en van het luipaard, zitten twee leeuwen onder een boom! Ruud en ik zijn helemaal in ons element: we zien de leeuwen! Helaas zijn deze beesten niet zo actief met dit hete weer. In het kwartier dat we ze observeren doen ze echt helemaal niets.
Helemaal tevreden rijden Ruud en ik terug naar Twee Rivieren. Ons doel is bereikt! We hebben de twee dieren van de ‘big-five’ (De 5 grote dieren van Zuid Afrika die over het algemeen moeilijk te spotten zouden zijn: olifant, leeuw, neushoorn, luipaard en buffel) die in dit park rondhuppelen gespot! Na een lekkere duik in het zwembad en een stevige pasta vallen Ruud en ik als een blok in slaap in ons chalet, met airconditioning, wat wij na onze nacht in de beetle wel verdiend hebben.
De volgende morgen is het al weer 30 december. Vandaag verloopt Ruud zijn visum voor Zuid Afrika, wat betekent dat wij vandaag de grens over moeten. (Officieel het doel van onze vakantie) Het aanvankelijke plan was om naar Namibië te gaan, maar waarom zouden we daar helemaal naartoe rijden als we hier in het park gewoon de grens van Botswana over kunnen?
Bij de receptie van Twee Rivieren, de Zuid Afrika kant, worden wij uit Zuid Afrika gestempeld. De grenspolitie lijkt even moeilijk te doen over het feit dat ik geen brief heb van Best Beetle dat ik met de auto de grens over mag, maar uiteindelijk accepteert hij gelukkig het betaalbewijs dat ik heb meegenomen van de R4000 borg die ik moest betalen voor het geval Best Beetle ons over de grens moet komen op halen.
200 mtr verder laten wij ons in een veel relaxter sfeertje aan de Botswana kant van het park het land in stempelen. Natuurlijk moet onze achterband ook weer opgepompt worden voor vertrek en de tank helemaal gevult
Ruud en ik hebben zeker een goede keus gemaakt. Niet alleen krijgt Ruud nu zonder dat wij hoeven om te rijden een nieuw visum, ook nog eens is de 60 Km weg naar het zuiden in veel betere staat dan de slechte gravel weg aan de Zuid Afrikaanse kant. Geen gehobbel met een topsnelheid van een kleine 20 km/h, maar gewoon de toegestane 60 km/h!
 Het stuk Botswana is nog prachtiger dan Zuid Afrikaanse kant. De duinen zijn nog minder begroeid, terwijl we nog geen kilometer ten oosten van de Zuid Afrikaanse weg zijn. Na 1.5 uur rijden, inclusief vele fotopauzes en een reguliere politiecontrole laten wij ons weer Zuid Afrika in stempelen. Toch veel beter dan de slopende 3 uur op de heenweg!
Met net zo veel fascinerende natuur om ons heen als op de heenweg scheuren wij de weer verharde weg af, terug naar de bewoonde wereld rond de oranje rivier. Ik ben toch wel redelijk opgelucht nu we weer terug in Zuid Afrika zijn. Mocht het gebeuren dat de beetle opeens geen zin meer heeft, nu krijgen we in ieder geval onze R4000, wat ongeveer €500 is, terug.
<<< Terug naar het Dagboek
|