04-05 November 2005
Gisteren, donderdag, deden wij, Ruud, Gert-Tom en Ik, het heel rustig aan. Omdat we de afgelopen twee nachten onwijs zijn wezen stappen
(ja, in Kaapstad is het zelfs druk op dinsdag en woensdag avond) worden we deze mooie donderdag pas om 13u wakker.
Het enige doel van deze dag was om zover mogelijk richting Cederberg te rijden zodat we vandaag vroeg zouden kunnen beginnen met onze hike.
Na een veel te duur nachtje in een Bed and Breakfast een paar kilometer ten zuiden van ClanWilliam vertrekken wij vandaag om 9u in de vroegte verder naar het noorden van de Cederberg.
Het autorijden door Cederberg is echt een avontuur opzich, zeker met een hippe beetle. De verharde weg gaat snel over in een onverharde roodkleurige weg. Prachtig om te zien maar iets minder om over te rijden.
Met maximaal 40 km/h rijden we langs de prachtige kloven en rotsformaties tot we uiteindelijk in de Bosjesmankloof onze auto parkeren bij een meertje. een strategisch herkenningspunt om onze hike te beginnen en eindigen.
We zijn nog niet begonnen met lopen of we worden opgemwerkt door 4 bontebokjes, grote geit-achtigen die natuurlijk banger voor ons zijn dan wij voor hen. We hoeven maar twee stappen in hun richting te doen of deze prachtige beesten die al op ongeveer 100 meter afstand waren zetten het op een lopen.
Over de rode zandwegen lopen we richting het noorden naar een hoge berg. Aangezien er in dit gebied muurschilderingen schijnen te zijn zijn wij van plan om deze zelf te gaan ontdekken, ipv een betaalde tour te nemen door deze kloof.
Tegen alle regels en boekjes in (daar zijn wij immers goed in) verlaten wij al snel het pad om een kortere en spannendere route naar de overkant van de kloof te nemen en met flinke moeite laten wij ons zakken van de steile rotswanden.
In het dalletje komen we helemaal tot rust. Een heerlijke Eucalyptus geur komt ons tegemoet. Aangezien het hier volstaat met eucalyptusbomen is de lucht doordrengt met deze heerlijke geur. Eucalyptus kan ik in kruidenbaden van het zwembad nooit uitstaan, maar hier word ik helemaal verslaafd aan deze geur...
 Vanuit het diepe dal klouteren we aan de overkant naar boven richting de prachtige rotsen. Deze hebben veel verschillende kleurtinten en gek genoeg bijna allemaal in recht gestreept.
Zonder twijfel is dit de plaats waar HEMA haar idee heeft opgedaan voor het beddengoedmotief van het HEMA-huismerk. Tussen deze rotsen hangt vreemde zwarte drek wat of vleermuizenkak is, of een soort van olieachtige substantie.
Aan de overkant van de kloof waarin wij nu klimmen zien wij een baviaan snel wegrennen wanneer wij naderen. (gelukkig komt hij niet op mijn rugtas met brood af dit keer)
Ook een drietal hertjes vluchten voor ons wanneer wij bij een waterval komen waar zij net aan het drinken waren.
We hiken uiteindelijk maar een paar kilometer maar door de steile rotswanden heeft dit ons al onze kostbare uren gekost. Gert-Tom, Ruud en ik zijn alle drie al snel afgepeigerd en besluiten nu het nog licht is een nieuw B&B te zoeken om te kunnen overnachten.
Niet alleen is het een fijner gevoel om te zien langs wat voor diepe kloven en ravijnen je rijdt met de auto, gisteren moesten we in het donker een slaapplaats zoeken wat niet makkelijk is zonder straatverlichting en een beetle die geen groot licht heeft, waardoor we uiteindelijk in een duur saai kamterje bij een tankstation langs de snelweg teregt kwamen.
Vandaag gaan we het beter doen! Omdat we morgen in het zuiden van de Cederberg willen gaan hiken rijden we zolang het nog licht is terug naar het zuiden, en stoppen bij schemering bij een brodje "Bed & Breakfast" midden in the middle of nowhere.
Wanneer we bij het bordje afslaan komen we enkel alleen bij een boerderij uit. De boer blijkt een beste kerel die ons verteld dat de eigenaren van het Bed & Breakfast normaal alleen op reservering aanwezig zijn in hun B&B. Hij laat zijn vrouw meteen naar deze mensen opbellen en na 10 minuten hebben wij een security code voor het grote hek van het terrein
en wachten wij in de auto op de eigenaresse die na het telefoontje meteen in de auto gesprongen is om ons te ontvangen.
Het is koud, donker, en wij durven niet uit de auto te stappen omdat we helemaal niets kunnen zien en honden hoorden blaffen toen we het terrein opreden. We besluiten niet langer dan een half uur op de eigenaaresse te wachten omdat we nog steeds niet 100% zeker zijn van onze slaapplaats en op dat moment zien wij de grote lichten van een auto onze kant op komen.
De eigenaresse is echt een moordwijf! Niet alleen kost een nacht in dit chalet ons slechts 375 Rand, omdat we nog niet gegeten hebben en niets hebben als ontbijt brengt zij ons persoonlijk een aantal boodschappen om te kunnen eten tegen inkoopprijs.
Uiteindelijk hebben wij voor 400Rand (50 euro) een onwijs gaaf chalet, boerenwors als avonteten en gebakken eieren, brood, melk en thee als ontbijt. Beter dan dit kunnen we natuurlijk nooit vinden!
Het is ondertussen 22u als we ons huisje binnentreden en Gert-Tom bereid meteen de boerenwors om daarna meteen naar bed te kunnen.
Behalve ons te voorzien van genoeg eten geeft de eigenaresse ons ook informatie over de route die wij willen lopen. Ze is dan ook niet verbaast als wij vertellen dat wij de Wolfback Arch willen zien, en omdat deze route volgens haar 8 uur lopen is raad ze ons aan om morgen vroeg toch uiterlijk om 7u te vertrekken zodat we genoeg tijd hebben om de toch te doen.
We moeten vanaf het B&B ook nog een uur rijden naar het natuurgebeid en vergunningen kopen in Dwarsrivier.
Natuurlijk volgen wij de wijze raad van de vrouw op en om 06u staan wij zaterdagmorgen frips en fruitig naast ons bedje. Na een aantal gebakken eieren, wat flink heavy is op dit uur van de dag, nemen we afscheid van ons gave chaletje en rijden we verder op de onverharde rode weg richting Dwarsrivier.
Natuurlijk zouden we ook stiekum over het hek kunnen klimmen en een paar Km extra lopen omdat we dan de auto voor het hek konden parkeren, maar het idee dat er officieel bekend is dat er 3 heren en een gele beetle in het gigantische gebergte bevinden geeft toch een wat veiliger gevoel.
De vergunning zelf stelt helemaal niets voor. Eigenlijk is het gewoon een entreekaartje voor het park, maar zoals ik al zei, het is fijn dat officieel bekend is dat wij daar zijn.
De dame bij het loket verteld mij wederom de route die wij moeten lopen om de Wolfbach Arch te kunnen vinden en wederom luister ik aandachtig. De vrouw klinkt precies hetzelfde als telefonische helpdesk. Zo'n irritante computer telefoonstem dus. Hieruit concludeer ik dat ze dit verhaaltje al iets te vaak verteld heeft.
Een half uurtje later parkeren we onze auto en starten wij onze hike. Gelijk met ons vertrekt een klas met kinderen die lekker op schoolreisje zijn en een van de begeleiders vraagd of wij wel goed weten waar we naartoe moeten lopen.
Zelfverzekerd als ik ben roep ik terug dat ik dat goed weet, aangezien ik al 2 keer te horen heb gekregen hoe de route zou moeten lopen, en zelfs een kaartje heb gekregen bij het halen van onze permits.
Verder staat de route ook nog eens aangegeven met hoopjes stenen, dit kan toch niet mis gaan zou je zeggen?
We haalden de klas in en ik denk dat het nog geen 10 minuten geduurd heeft voordat we de eerste aflag misten...
Stoer klimmen we een half uur lang over de steeds steilere rotswanden tot dat we concluderen dat het "pad" wat wij volgen eigenlijk helemaal geen pad is. We kijken een aantal keren achterom en zien dat de klas met kinderen een totaal andere richting op loopt als dat wij doen!
Pannetjes houden absoluut niet van omkeren, dus op de hoogte die wij nu al bereikt hebben veranderen wij van richting, dwars over de bergtop.
na een paar spannende en heftige stukken rots te hebben overwonnen, wat sommige leden van ons fellowship met moeite maar met veel trots overwon, horen we al snel weer het geboer en het ge-"WHAZAAAAAAAA" van de klas boven ons.
Niet alleen hadden we nu het juiste pad weer gevonden, ook hebben wij nu door dat de humor van de Zuid Afrikaanse kinderen precies hezelfde is als die van de Nederlandse.
Voor de tweede keer halen wij de klas met kinderen in, met de mededeling dat we een D-tour gedaan hebben :P.
Hoe hoger we komen in dit machtige gebergte, hoe mooier de rotsformaties kleuren. Prachtige rood-oranje tinten zien wij opdoemen, compleet anders dan de ook al geweldige gestreepte rotsen 100 km noordelijker.
We komen nu in een prachtig stukje top, wat doet denken dat we bijna bovenaan zijn. Een soort kruispunt tussen hele hoge steile onbeklimbare rotspunten.
Vanaf hier gaan twee paden naar beneden, één daarvan komen wij vandaan natuurlijk, en twee paden die verder naar boven lijken te gaan.
De eerste poging lijkt het meest logisch, via een pad komen we nog hoger op de bergen wat uieindelijk op een vlakke vlakte uitkomt. Prachtige rode rotsen zien wij natuurlijk, maar geen Wolfbach Arch, of een pad daar naartoe.
De tweede poging lijkt uiteindelijk ook een goede. via een hele smalle ingang persen wij ons zijwaards en gebukt door een het kleine gangetje wat leid naar een prachtig stukje binnen de rotsen. We zien hier ook grote rode bogen van gesteente zoals de Wolfbach Arch er ook uit zou moeten zien alleen zijn deze bogen verstopt in hoge rode wanden eromheen.
We klimmen en lopen zo ver mogelijk door maar uiteindelijk word het gangetje zo vreselijk smal dat we er zelfs zijwaards niet meer doorheen kunnen. Dit Kan gewoon het pad niet zijn.
Teleurgesteld lopen we voor de derde keer naar het kruispunt. Alsof de weergoden gehoor geven aan onze buien worden deze bergen nu omgeven door grote wolken.
We zijn moe en teleurgesteld. The fellowship of the Wolfbach Arch has failed...
Omdat het nu al 15u is en wij nog lange na niet op de helft van de wandelroute zijn door het veel verkeerd lopen besluiten we toch maar dezelfde route terug te nemen als we heen gegaan zijn.
Als we net onze teleurstelling dat we ons doel niet bereikt hebben te boven zijn zien we vanuit de rechterkant een klas kinderen onse kant op komen.
ja hoor... Dezelfde klas als vanmorgen, alleen hebben zij wel de Arch gezien!
Het blijkt dat zij VOOR het zogenaamde kruispunt al links afgeslagen zijn, wat de officiele route is. Het kruispunt dat leid naar de prachtige grot en gangetjes is ook mooi, maar is NIET de weg die wij zouden moeten volgen.
Dit is het moment waarop Ruud en ik besluiten dat we zeker weten nog een keer terug moeten naar deze geweldige berg. Wij zullen de Wolbach Arch waar alle reisgidsen over schrijven aanschouwen, alleen niet vandaag.
Onze weg terug naar Kaapstad verloopt best soepeltjes. Ik ben gewent geraakt aan de onverharde weg en met iets meer snelheid scheuren wij over de onverharde wegen.
de hele auto word door elkaar geschud en ik drift door de bochten wat op gegeven moment toch wel iets TE link lijkt te worden. Het minderen van snelheid heeft geen zin meer.
De auto is al zo hevig door elkaar geschud in de afgelopen dagen dat we nu spontaan onze voorbumper verliezen waar we dan ook met een vaard overheen rijden.
Als we van de schrik zijn bekomen moeten we er eigenlijk alleen nog maar flink om lachen en met de bumper tussen Ruud en Gert-Tom in rijden we in 4 uur terug naar Kaapstad. Later blijken we ook een van de wieldoppen verloren te hebben.
Onderweg is het al moeilijk om onze oogjes open te houden. Ik ben het autorijden al flink beu en Tuut is al in slaap gevallen.
Wanneer we in ons appartementje aankomen duik ik even mijn bedje in. Het plan is om nog uit eten te gaan en daarna te gaan stappen, maar als ik om 22.30u wakker word kom ik erachter dat ook GT en Tuut hun bedje in zijn gekropen en dat we de resevering in het restaurant om 21.00u aan ons voorbij hebben laten gaan.
Ik besluit toch nog iets van avonteten te maken en om 23u maak ik Gert-Tom en Ruud wakker voor een van mijn vele pasta's. op een lege maag kan men niet slapen!
Stappen komen we niet meer toe op deze zaterdag avond, na het eten duikt ieder van ons terug zijn bedje in, dromend over de geweldige 3 dagen die wij samen hebben gehad.
<<< Terug naar het Dagboek
|