04 Februari, Addo Elephant National Park
We doen er een paar uur over om van Graaff-Reinet naar Addo te rijden. Mijn landkaart is niet gedetailleerd genoeg dus we rijden een aantal Kilometer om.
Dat mag de pret niet drukken. We hebben goede zin omdat we plotseling de planning hebben omgegooit en nu olifanten willen gaan spotten. Fons en ik draaien lekkere dance muziek in de auto (Helen zit achterin dus kan er tot haar spijt niets aan doen)
en met vol goede zin komen we aan in het park. Tegenvaller... er is helemaal geen accomodatie beschikbaar voor vanavond wat betekend dat we niet in het park kunnen overnachten. We besluiten de rest van de dag in het park te touren en dan een backpackers te zoeken in het plaatsje Addo, vlak buiten het park.
 We zijn de game-area nog niet uit of we zien de eerste groep olifanten al bij een plas in het water spelen. Vanuit de picknickplaats bij de receptie (waar je dus uit je auto bent) kan je prachtig uitkijken op dit meertje, alleen weet je nooit zeker wanneer er olifanten of andere beesten zijn.
Vol enthouciastme maken Helen en ik onze eerste foto's van deze prachtige beesten waarna wij de auto instappen om het park in te rijden.
Het is ongelofelijk! Bij elke plas waar wij langs rijden bevinden zich grote kuddes olifanten varierend van 50 - 100 beesten. Hutje mutje op elkaar zitten ze met grote getalen in de modder, of staan langs de kant van het water om af en toe zichzelf te besproeien met water uit de plas.
Mannetjes, vrouwtjes, volwassen en kleine olifantjes, ze zijn er allemaal. een prachtig gezicht maar wij voelen ons een beetje in de maling genomen.
We rijden de eerste game-sessie 2 uur door het park en volgens Helen haar tellingen hebben we ruim 200 olifanten gezien. Is dit een wildpark of een dierentuin?
Behalve olifanten zien we nog veel meer beesten. De hartebeesten, Kudu's en struisvogels zijn weer in grote getalen aanwezig, net als de zebra's waarvan wij 14 van de 17 hebben gespot in onze trip.
Het meest enthouciast ben ik over de warthog, of aardvarken. Dit redelijk kleine varken achtige beest is zo vreselijk lelijk dat ik ze prachtig vind! Al in Kgalagadi Transfontier park in december wilde ik deze beesten graag zien, maar tot dusver was ik niet zo gelukkig als vandaag.
De aardvarkens zijn net als de olifanten overal! ook zij spelen in de modder (wanneer ze niet weggejaagd worden door de olifanten) en hobbelden over wegen.
Alle beesten lijken zich op hun gemak te voelen bij auto's. Geen een beest rent hard weg en je kan rutig vanuit je auto de dieren goed bekijken.
Kudde's olifanten steken de weg over, vlak langs je auto zodat je bijna bang bent dat je letterlijk overlopen word en de olifanten verrekken geen spier zolang je netjes in je auto blijft, een hele vette ervaring!
Na twee uur rijden is het tijd voor een lunchsalade. zowel Fons, Helen als ik zijn helemaal blij omdat we zo vreselij kveel olifanten gezien hebben, maar er is nog meer.
Behalve ruim 400 olifanten zijn er in Addo ook 400 Buffels, die ik ook nog niet eerder gezien heb dus ik wil zeker nog een trip door het park maken.
Helen is net zo verslaafd aan gamen als ik dus zij gaat zeker mee. Fons besluit om lekker op de picknickplaats een boek te lezen, hij is het zat om in de auto te zitten.
 Na onze salade springen Helen en ik weer de auto in. Doel van deze tweede trip: Buffels spotten! We hebben een tijdsbestek van twee uur en een route uitgestippelt langs plaatsen waar we in de voormiddag nog niet zijn geweest.
We rijden nog geen 1 minuut door de poort als ik op mijn rem moet trappen... plotseling steekt een buffel zijn hoofd uit de bosjes! Een buffel loopt uit de bosjes waarna 2 anderen volgen. slechts een paar meter van de weg blijven ze staan en kijken om zich heen.
Helen en ik zijn helemaal onder de indruk.. zullen we Fonsie snel nog ophalen? we zijn nog geen minuut van de gate af! na 5 minuten draaien de buffels zich om en lopen terug de bosjes in. één vroutje houd ons echter nog een tijdje goed in de gaten, waarna ook zij uit ons gezichtsveld verdwijnt...
Gedurende de komende twee uur zien we steeds buffels voorbij komen. Alsof ze nu pas op pad gaan omdat het wat minder heet is dan aan het begin van de middag! Verschillende keren steken er een groep buffels de weg over en elke keer zitten Helen en ik in onze auto te genieten van deze prachtige beesten.
Gek is dat we bijna helemaal geen olifanten zien! Waar wij begin van de middag 200 olifanten zien, zien wij er nu maar 2! dat is een interessante ontdekking. Dit betekend dat het dus nog steeds, ondanks de grote aantallen dieren, een kwestie van geluk is wanneer je de beesten treft of niet.
De twee olifanten die we nu nog zien staan bekend onder de titel: " de Ontmoeting met de olifant". Een van deze twee stond eenzaam langs de weg waar wij langs reden en hield ons goed in de gaten.
Onder mijn main-motto, Alles voor de foto, stelde ik aan Helen voor dat we langzaam vlak langs zouden rijden, zodat ik een prachtige close up kon maken. Helen, ook een groot fan van de fotografie, stemt daarmee in.
Het moment dat ik vlak voor de olifant op de rem trap voelen zowel Helen als ik dat we te dichtbij komen... De olifant begint met zijn poot bewegingen te maken en we voelen een bepaalde spanning. We zijn duidelijk in zijn persoonlijke zone (vergelijkbaar als wanneer je in een overvolle lift staat met onbekenden mensen, je voelt je ongemakkelijk omdat ze te dicht bij je staan)
en snel geef ik gas nadat ik de foto gemaakt heb.
ons adrenaline gehalte schiet omhoog maar we zijn nog niet klaar. Helen wil namelijk ook een close up foto op haar camera hebben. We herhalven bovenstaand tafereel en besluiten dat het nu tijd is om ons lieve man en vader op te pikken bij de pickniockplaats en en slaapplaats te zoeken.
Onderweg naar de gate zijn we wat minder oplettend aan het gamen. Het is bijna 18.30u en de gate gaat dan sluiten. We bespreken onze ontmoeting met de olifant als ik plots tegen het dak aan vlieg en zelfs gil van schrik.
Oppeens schiet er Weer een buffel uit de bosjes! Helen schrikt natuurlijk weer van mijn schrikreactie en lachend genieten we nog 1 maal van het overstekende buffel-tafereel.
Waar wij helemaal enthouciast bij Fons terug komen, lijkt Fons geen spijt te hebben van zijn beslissing om lekker een boek te lezen, toch maar goed dat we niet zijn omgekeerd om hem te halen.
We slapen uiteindleijk in een gezellige backpackers met een onwijs goed restaurant maar in kamers met muggen.
Muggen vinden mij over het algemeen niet lekker, ik mag mijzelf dan ook gelukkig prijzen dat ik zelfden gebeten word, maar ik kan absoluut niet slapen als er minstens 5 muggen tegelijkertijd in meerdere toonhoogten en in kanon o mijn hoofd zoemen.
Ik moet compleet onder de dekens en elk stuk van mijn gezicht afdekken met een handdoek om te voorkomen dat er steeds meerdere beesten op mijn gezicht gaan zitten. Natuurlijk hield ik wel ruimte voor ademhaling...
Mijn ouders hebben in de andere kamer hetzelfde probleem en alle drie hebben we een slechte nacht. een teleurstellende afsluiting van zo'n geweldige dag!
<<< Terug naar het Dagboek
|