28-29 Februari, Royal Natal National Park
Op de ochtend van 28 februari pakken wij onze dagrugzakken in en rijden met de auto naar het Royal Natal National park. Dit prachtige natuurpark ten noorden van Lesotho staat bekend om zijn prachtige Amfitheater, een hoge rotsformatie tenminste 800 mtr lang, waar ook nog eens werelds een-na-hoogste water vanaf stort. Vandaag is ons doel om de waterval van onder te bestuderen, waarna we morgen het amfitheater zullen beklimmen.
Volgens de dame van de receptie van het park is de hike naar de waterval een eitje en dat is het eigenlijk ook. De eerste 5 kilometer naar de onderkant van de waterval zijn saai. Het pad is veel te vlak en na al onze kampeer ervaringen in niemandsland en de steile sanipass van gisteren zijn Anton en ik een beetje teleurgesteld. Aan de andere kant is het ook wel fijn, want als je 5 dagen alleen maar gehiked hebt voel je dat best wel in je benen!
Meestal vind ik met lange hiketochten de route mooier dan de bestemming maar dit maal ging dit zeker niet op! Wanneer we bij het einde van het pad komen krijg ik een gigantische stoot van nieuwe energie! Het stomme is alleen dat het pad eindigt, nog ver NA de plaats waar de waterval van 580 meter zijn laagste punt bereikt. Dit is het punt waar Anton en ik heel erg stout zijn, en het water volgen omdat we de onderkant van de waterval willen zien.
Nu is het echt heel gaaf. Geen stom vlak pad meer, Anton en ik springen als springbokjes over de rotsen van de rivier en zien de prachtige waterval steeds dichterbij komen. Ik zie nu eindelijk waarom deze plek een World Heritage Site is want de omgeving is absoluut geweldig! Hoge rotsen vanwaar kleine watervalletjes de rivier versterken en hoge bomen die afwisselend boven en voor de rotsen uit steken. De lucht is blauw, het zonnetje schijnt, Anton en ik hebben geluk vandaag!
 Helaas kunnen wij het niet helemaal naar de onderkant van de waterval halen. Het is 14u en we moeten nog alle uren terug hiken om op tijd het park weer uit te zijn wat om 18u sluit. We hebben alleen absoluut geen zin! Het officiele trail is echt zo vreselijk saai vergeleken deze prachtige route over de rivier dat we een besluit nemen: we gaan niet het paf volgen, maar blijven langs de rivier lopen zodat we een veel leukere route hebben. Natuurlijk is het niet erg netjes van ons, zeker niet omdat het een Natuur reservaat is waar wij het pad verlaten, maar klimmen en klauteren is nu eenmaal onze grootste liefhebberij.
Via de rivier beginnen wij onze terug tocht… de rivier word breder en breder, wat ertoe leid dat wij weer ons natte-voeten-beleid moeten omarmen. Best sneu eigenlijk aangezien we eindelijk na al die dagen net weer droge schoenen hadden, haha! Na twee uur springen en wandelen over de prachtige rivier hebben we het grootste gedeelte van de saaie route al overbrugt, maar het word steeds moeilijk om op de rivier te blijven. We besluiten om het laatste stuk gewoon over het pad te lopen en steken dwars door de bebossing het stuk natuur over tot wij boven aan de heuvel het pad weer terug vinden. Met klotsende voeten van het water van de rivier komen we uitgeput en bloed heet terug aan bij onze auto, waar wij droge / schone kleding aantrekken en ons klaarmaken om terug naar de camping te rijden.
Net als wij ingestapt zijn krijgen wij bezoek van mevrouw de baviaan. Ondertusen ben ik gewend al deze geweldige apensoort en heb ik geleerd dat je veel verschillende smaken hebt. We hebben de lieve baviaan, zoals Ruud en ik in de Overberg zijn tegengekomen die rustig langs mensen blijven hangen en niets verkeerds doen en natuurlijk de agressieve baviaan die ons toen der tijd van onze lunch ontdaan heeft toen hij in Cape point onze auto kaapte.
Deze baviaan lijkt helemaal niet bang van ons, en gelukkig is anton het eerst bij zijn zinnen en zegt dat we alle deuren maar op slot moeten doen. Voor het eerst draai ik zelfs het raam dicht, want dit wijfie is absoluut niet bang van ons.
Ze loopt om de auto heen en plots hangt ze aan Anton zijn deur! Handig als ze is probeert ze de deur open te maken, thank god zit Anton zijn deur op slot! Ze hangt even aan de deur en wanneer ze merkt dat hij op slot zit probeert ze de deur achterin. Anton denkt aan zijn autootje en mogelijk krassen en besluit gas te geven voor de baboon bij ons op het dak zit. Dit keer hebben wij de aanval van de baviaan weten te voorkomen, want dit vrouwtje had precies in de gaten hoe een auto werkt, en was er van overtuigd dat wij wat lekkers voor haar in de auto hadden liggen.
Met al ons eten nog in de auto en een lekkere wandeling achter de rug rijden Anton en ik terug naar de camping. De plannen voor morgen zijn simpel. Om het amfitheater te kunnen beklimmen moet je helemaal naar de andere kant van het park rijden, en via een andere ingang het trail vinden. De camping medewerkster raadt ons aan om uiterlijk om 6u te vertrekken, omdat het in de ochtend meestal mooi weer is, terwijl het in de middag altijd gaat regenen. (we zijn immers nog steeds in de Drakensbergen)
Wij staan om 5u met moeite op! Terwijl de zon opkomt breken we de tent af die doorweekt is van de gigantische regenstorm die wij vannacht gehad hebben, en we drinken snel een pannetje thee voor we de auto in springen.
Natuurlijk eten we onze crackers met kaas als ontbijt in de auto, op weg naar de andere kant van het Royal Natal park.
De route naar het park is voor de Golf geen pretje. Hij heet niet voor niets 'City golf', voor de bergen is niet gemaakt. Helaas moeten wij halverwege de weg naar boven de auto langs de weg zetten omdat hij oververhit is. Een aparte ervaring aangezien ik met mijn beetle nooit zulke problemen gehad heb, haha. Gelukkig kunnen wij na een half uur gewoon doorrijden naar boven en beginnen we onze tocht naar de bovenkant van het amfitheater.
 Het uitzicht is wederom prachtig! Langs de achterkant van de hoge rotsformatie zien we kleine dorpjes liggen en een stuwmeer, alle bergen zijn groen met grijze rotsen ertussen, ik kan er geen genoeg van krijgen!
Terwijl de dame van de receptie ons vertelde dat dit de moeilijke route van de twee in het Royal Natal park zou zijn gaat het ons nog gemakkelijker af dan gisteren. Voor we het weten bereiken wij via hoge stalen ladders de bovenkant van het Amfitheater en bevinden wij ons op een vlakke vlakte.
Helaas is de top van de berg bedekt met wolken, en ver vooruit kunnen wij niet kijken, de blauwe lucht is in een hoog tempo veranderd in een grote grauwe grijzen lucht. Anton en ik zijn natuurlijk bikkels, een beetje regen doet ons niets meer, we lopen gewoon verder opzoek naar de bovenkant van de waterval.
Het grappige is dat deze een-na-hoogste waterval van de wereld eigenlijk helemaal niets voorstelt. Hij is dan wel een van de hoogste van de wereld, het is maar een smal stroompje, en veel water klettert er eigenlijk niet naar beneden. Toch is het voor de statistieken leuk om er geweest te zijn en om op de top onze lunch te nuttigen. Het wachten is de moeite waard, want na een kwartiertje breken de wolken zich eventjes open en zien wij ver onder ons de rivier waar wij gisteren gelopen hebben. De prachtig groene vallei strekt als in een tekenfilm voor ons uit, en wij herinneren ons de prachtige tocht die wij gisteren gelopen hebben. Helaas sluiten de wolken zich weer nog geen 5 minuten na het opbreken, en Anton en ik besluiten om te beginnen aan onze terugweg.
Wanneer wij de hoge stalen ladders afdalen komen we twee Afrikaners tegen, die zojuist besloten hebben om de route niet af te maken vanwege het weer. We lopen met zen vieren terug naar beneden wat de tocht onwijs versneld! Het leuke aan nieuwe mensen ontmoeten is altijd dat je oneindige gespreksstof hebt, terwijl Anton en ik na 6 dagen toch aardig uitgeluld zijn. We zijn nooit stil tegen elkaar, maar echt interessante verhalen zijn natuurlijk allang verteld.
Wanneer we weer bij het begin van de trail uitkomen blijven we nog even met onze nieuwe vrienden uit Durban en Jo'burg kletsen, en wagen ons weer via de stijle weg terug naar de bewoonde wereld.
Voorlopig zullen wij niet meer gaan hiken. We hebben nog maar een paar dagen over en we willen nu toch wel echt Lesotho in, en het binnenland exploiteren ipv steeds snel de grens over te hiken en weer terug
<<< Terug naar het Dagboek
|