16 Oktober 2005
Dit weekend hebben Ruud en ik het rustiger dan normaal. Omdat de Beetle wegens verschillende kleine mankementen een paar dagen terug naar de garage is voor onderhoud, zijn Ruud en ik gisteren begonnen aan ons project:
"Dingen doen, waarvan we al een maand zeggen dat we ze gaan doen." Dit is bijvoorbeeld het nog een keer bezoeken van het Moslimwijkje Bo-kaap, waar wij mijn eerste zaterdag ook geweest zijn, om foto's te maken!
Die eerste zaterdag (de 17e september) waren de paar foto's die we gemaakt hadden vreselijk mislukt, dus we gingen gisteren terug met een doel: "foto's maken!"
Het resultaat is natuurlijk in het fotogedeelte te zien onder het kopje "Moslimwijkje Bo-Kaap".
Zoals eigenlijk deze hele week is vandaag een prachtige dag! Om 9u wordt onze lieve Beetle al geleverd door de garage, wat ik zeker goede service vind voor een zondag.
Het beestje rijdt weer als nieuw en Ruud en ik scheuren meteen naar Kirstenbosch. De bloemen en planten zijn echt heel erg mooi. Ondanks dat het bloemenseizoen eigenlijk al is afgelopen zijn er nog steeds veel gekleurde velden met bloemen.
Ik weet het, het klinkt een beetje oudbollig en ik geef toe dat de gemiddelde leeftijd van de bezoekers van dit bloemetjes-park "iets" hoger is dan de leeftijd van Ruud en mijzelf, ik schaam mij er niet voor: Ik vind het hier prachtig!
Nadat we genoeg foto's hebben gemaakt van de gave gekleurde velden en vreemde plantjes beginnen wij om 13u aan onze tocht richting de top van de tafelberg.
Er zijn ongelofelijk veel verschillende routes naar boven en wij verkiezen de route genaamd: "skeleton Gorge". (ik roep heel de dag skeleton George, iedereen weet toch wel wat ik bedoel)
De naam alleen al klinkt veelbelovend vind ik zelf, en het pad begint al meteen heel erg steil, door de dichtbegroeide voet van de berg, langs een prachtig beekje, naar boven.
Sommige rotsgedeelten zijn al meteen zo steil dat er houten ladders bevestigd zijn zodat we wat makkelijker naar boven kunnen.
Het pad dat wij volgen is meestal een meter breed, met aan de ene kant een steile wand bezaaid met mos en grasachtigen en aan de andere een afgrond naar het water. Ik snap meteen waarom alle reisgidsen erop hameren dat je er ten alle tijden voor moet zorgen om voor het donker terug beneden te zijn.
Na een hele klim van ongeveer een uur zijn Ruud en ik al helemaal afgepeigerd. Het laatste stuk van het begroeide gedeelte was door / over het riviertje zelf en opeens is de natuur om ons heen veranderd van dichtbegroeid donker bos tot een soort van heidegebied.
In de felle zon bij ruim 30 graden is het best wel heet om te klimmen kan ik je vertellen. Voordat we verder klimmen naar de top van de tafelberg nemen we een korte route naar het stuwmeer van de tafelberg,
midden tussen een paar bergtoppen (vrij logisch lijkt mij, een meer tussen een paar dalen lijkt me vreemd) zien we opeens een grote watervlakte opdoemen. We begrijpen nog steeds niet waarom, maar langs de waterkant krijgt de bodem een geweldig mooie geel / oranje / rode kleur.
Ik zweer het, als wij niet digitaal fotografeerden zou je ervan overtuigd zijn dat de negatieven van deze foto's door zonlicht zijn verpest, maar het is ECHT!
Bij het meertje eten we rustig een Bammetje ei, die ik natuurlijk weer met veel liefde gebakken heb vanochtend, en we gaan richting de top!
 Na nog veel meer zweten komen Ruud en ik uiteindelijk boven. Het lijkt net alsof we op een Hollandse heide staan zo vlak is de top van de tafelberg. (natuurlijk zijn de plantjes niet helemaal hetzelfde met Hollandse heide plantjes, maar het gaat om het idee).
Vol enthouciasme huppelen we snel naar de richel van de top, om te kunnen genieten van ons welverdiende uitzicht op Kaapstad.
Het is prachtig! Gek genoeg is de Atlantische Oceaan bedolven onder een dik pak wolken, maar is de lucht boven de stad helder. Het wolkenpak overdekt alleen het water, en trekt door tot in de baai en de havens van Kaapstad. Robben Eiland zien wij dus helaas niet liggen.
Het vreemde hieraan is dat de lucht boven de stad (en de tafelberg gelukkig) helemaal helder is! Het is zeker niet het perfecte plaatje, maar zeker toch de hele klim waard.
Aan de kant van de tafelberg-top waar wij ons op dit moment bevinden zijn maar weinig mensen te bekennen. De meeste mensen zijn niet zo stoer als Ruud en ik en verkiezen de kabelbaan als manier om op de top te komen. De kabelbaan is echter helemaal aan de andere kant van de tafelberg, dus daar lopen de meeste mensen.
Hoe verder wij richting de andere kant komen, hoe meer mensen wij dan ook tegenkomen. Ik heb het er niet echt met Ruud over gehad, maar ik voel me best wel superieur boven deze mensen, omdat ik stoer vanaf de voet van de berg ben geklommen, en deze mensen allemaal saai met de kabelbaan zijn gekomen.
Wel hebben we het erover dat we het niet helemaal snappen. Natuurlijk, iedereen komt op een gegeven moment op een leeftijd dat je het niet meer aan kan om 3 uur lang door de bergen te klimmen, maar ik zou toch verwachten dat de meeste mensen tussen de 20 en 30 jaar toch wel die uitdaging aan gaan!
Ik zit er naast. Hele kuddes studenten en jonge stellen lopen over de tafelberg, maar deze komen allemaal met de kabelbaan.
Het is ondertussen al weer 15.30u geweest en ik wil eigenlijk terug richting Kirstenbosch omdat ik bang ben niet voor het donker terug beneden te zijn. Blijbaar ben ik nog niet bang genoeg, want Ruud doet mij mijn zorgen vergeten door te zeggen dat het toch wel heel stoer zou zijn als we tot het einde van de tafelberg lopen voordat we terug keren.
(Om als het ware de tocht helemaal compleet te maken). Een goed idee! Eenmaal bij de kabelbaan aangekomen trakteren wij onszelf op een groot bord friet met cheesburger! Dat hebben we wel verdiend na onze lange klimtocht.
We laten ons door een willekeurige mede-tourist vastleggen op de foto, vullen onze watervoorraad aan en vertrekken weer terug richting "skeleton Gorge". Het begint nu al te schemeren en tot Ruud's ergenis begin ik daardoor harder te lopen.
Ik loop sowieso al snel, maar nu zet ik er echt een tempo in, en dat vind Ruud niet zo tof.
Halverwege de daling komen we erachter dat we niet echt op een bekend stukje route zitten. We zullen wel een afslag gemist hebben ofzo, want dit is zeker niet meer het Skeleton Gorge pad.
Wanneer we bij de opkomst van de maan bij het stuwmeer van de berg aankomen begint ook Ruud eindelijk een beetje zenuwachtig te worden. Dit is namelijk niet de plek waar we geluncht hebben, maar helemaal de andere kant van het meer!
Dat betekend dat wij dus nog minstens 1.5 uur zouden moeten lopen, als het licht zou zijn...
Langs het water snellen wij ons naar de plaats waar wij geluncht hebben en vinden daar weer het pad dat wij op de heenweg ook gelopen hebben.
Omdat het nu al bijna helemaal donker is speculeren Ruud en ik erover om heel stoer hier midden op de berg te blijven slapen, omdat het eigenlijk te gevaarlijk is om terug te klimmen.
Toch zetten wij het laatste stuk van de daling in. Het steile gedeelte in het begroeide bos.
Omdat het dichtbegroeid is zien we ondanks de volle maan geen ene fl*kker, en we lopen bijna voetje voor voetje, alles aftastend, over het smalle paadje langs de afgrond.
Ik ben nu echt chagrijnig omdat ik al heel de dag tegen Ruud zeur dat ik niet in het donker wil lopen en Ruud biedt duizenden keren zijn excuses aan omdat hij nog veel langzamer loopt dan ik, terwijl ik toch zo snel mogelijk door klouter, omdat ik alleen maar bang ben dat het nog donkerder word.
Ruud ergerd zich natuurlijk dood aan mij omdat ik hem loop op te jagen, en hij het natuurlijk ook helemaal niet ziet zitten op dit moment.
Dit moment is na een maand officieel het eerste moment dat Ruud en ik ons aan elkaar ergeren! Niet slecht als je al een maand samenwoont vind ik zelf.
Natuurlijk zijn we veels te lief voor elkaar, dus ondanks dat we chagrijnig zijn zegt Ruud niets over mijn gehaasd, en ik zeg toch steeds dat hij zich niet te veel moet haasten, omdat hij wel voorzichtig moet doen.
Om 20.30u komen we uiteindelijk met nog veel meer zweet dan toen het nog 30 graden was tot ieders vreugd veilig aan bij de grote weg in Kirstenbosch.
De bewaker kijkt ons een beetje vreemd aan als wij vervolgens met de auto het park uit willen rijden omdat er natuurlijk geen mens meer te bekennen is in het hele park.
Uitgeput maar veilig komen wij om 21.00u vol van onze spannende klimtocht aan op onze thuisbasis: St Martini Gardens...
<<< Terug naar het Dagboek
|