02 Oktober 2005
Voordat we uberhaupt op de boot waren gestapt had ik mijn eerste akkefietje met de bank. Nedbank, onthoud die naam! ga met je postbank pas NOOIT pinnen bij deze bank!
Nadat ik 2 keer geld probeerde te pinnen bij automaat A, die vervolgens wel 'zei' dat het goed ging maar geen geld gaf, probeerde ik het geduldig als ik ben bij automaat B.
Deze slikte mijn pas in en ik zat zonder geld. Bellen met de hulplijn had natuurlijk niet echt veel zin, ik moest het maandag maar eens proberen aan de balie!
(gelukkig kan ik wanneer ik dit dagboekstukje overtyp laten weten dat alles goed is gekomen! Maandag morgen ben ik naar de bank gegaan, heb een half uur moeten wachten, papiertjes tekenen en
paspoort laten zien, en ik kreeg mijn pasje gewoon terug, waarna ik bij een andere bank gewoon weer kon pinnen) ... Dan nu terug naar Robbeneiland.
 Echt, alleen de reis naar Robbeneiland toe is eigenlijk al de moeite waard om te doen! Je vertrekt vanuit Waterfront, de haven van Kaapstad en naar mate je verder de oceaan op vaart krijg je een geweldig uitzicht op Kaapstad!
het is jammer dat de boot zo schommeld, en er veel water opspat, want het waren nog betere foto's geweest als dit niet het geval was geweest.
Niet alleen zie je Kaapstad steeds kleiner worden, ook zie je Robbeneiland langzaam opdoemen.
Een groot nadeel van een bezoek aan Robbeneiland is dat je niet zelf over het eiland mag wandelen, maar met een tourbus mee moet. Dat betekend 45 minuten in een bloedhete bus met een gids tussen 50 andere touristen. (dan al niet meer)
vanuit je raampje kun je dan foto's maken, en natuurlijk kijken waar de gids het over heeft.
We rijden over het eiland langs verschillende gevangenisgebouwen, kerkhoven waar lepra-patienten zijn gestorven en begraven toen zij voor 1930 geisoleerd werden van het vaste land. We rijden langs de kalkgroeve waar politieke
gevangenen zoals Mandela 15 jaar lang kalk hebben moeten hakken voor de wegen op het eiland, schripwraken van schepen die in de loop der eeuwen op het eiland gestrand zijn, de mooie vuurtoren met knalrode bovenkant die midden op het eiland staat en zou moeten voorkomen dat er
schepen op het eiland stranden, en natuurlijk de vele dieren die hier rondlopen. Bokken en antilopen, en vreemde vogeltjes met een knal rood snaveltje die helaas met uitsterven bedreigd worden.
Na deze bustocht van 45 minuten worden we gedropt bij de gevangenis, waar een volgende gids ons opwacht.
De vrouw die ons hier gaat rondleiden is zelf een ex-gevangene van Robbeneiland. Dat is iets speciaals! Elke gids in de gevangenis heeft zelf ook gezeten, wat betekend dat je een veel completer verhaal krijgt, en dat je eigenlijk geen beter verhaal kan horen dan die van jou gids.
Deze vrouw begon heel erg zakelijk, en hield haar persoonlijke ervaring nog een beetje afzijdig, totdat er vragen uit de groep kwamen.
Uiteindelijk begint ze te vertellen over haar eigen levensverhaal. Deze vrouw werkte voor het ANC (African National Congress, de partij van oa Mandela die tegen de appartheid vocht) en werd naar het buitenland gesmokkeld voor het volgen van een militaire training.
Deze groep getrainde mensen, het zogenaamde MK, leerde o.a. bommen maken om militaire instanties dwars te kunnen zitten zolang de Britse regering niet met het ANC wilde onderhandelen.
Helaas werd ze toen ze terug in Zuid Afrika was opgepakt toen ze 2 maanden zwanger was van haar 2e kind. In de eerste gevangenis waar zij werd vastgehouden werd zij dusdanig gemarteld dat ze een miskraam kreeg.
Uiteindelijk werd ook deze vrouw op Robbeneiland vastgezet. Haar eerste kind, een zoon, was toen 4 jaar oud. 4 jaar later kreeg ze in de gevangenis te horen dat haar zoon was overleden op 8 jarige leeftijd. Nooit heeft ze afscheid kunnen nemen omdat ze geen toestemming kreeg naar de begrafenis te gaan.
Gevangenen mochten wel bezoek ontvangen (1 bezoeker, 30 minuten in een half jaar) maar omdat bezoekers boven de 18 jaar moesten zijn had ze haar zoon al 4 jaar niet meer gezien.
Dit soort ervaringen komen heel vaak voor bij ex-gevangenen. Zo heeft Mandela op dezelfde manier de begrafenis van zijn moeder en van zijn oudste zoon moeten missen.
Misschien ben ik iets te gevoelig, maar ik denk dat ik zeker niet de enige was die met een brok in de keel verder liep met de rondleiding door de gevangenis.
We komen langs de binnenplaats (sectie 2) waar de politieke gevangenen 2 keer een half uur per dag buiten mochten lopen, en waar ook werkzaamheden verricht werden. Tevens was dit de binnenplaats waar de eerste offieele handgeschreven versie van Mandela's Autobiografie begraven werd om te
voorkomen dat bewakers het zouden vinden en afnemen. Het boek, "Een lange weg naar vrijheid", werd uiteindelijk naar het vaste land gesmokkeld en voor het eerst uitgebracht in 1991 in Zuid Afrika.
Na de binnenplaats volgen de cellen. Een lange gang met allemaal kleine grauw-grijze cellen aan beide kanten. Alle cellen zijn leeggehaald door mensen nadat de laatste gevangenen waren vrijgelaten, behalve cel nummer 5. De cel waar Nelson Mandela 18 jaar van zijn gevangenschap heeft doorgebracht.
Deze cel werd als enige cel op slot gehouden. Dit kleine hokje van 1.5 x 2 meter, met een paar matjes om op te slapen en een emmer om in te toiletteren, onbegrijpelijk hoe klein!
De laatste 3 jaar van zijn gevangenschap heeft Mandela wel op een normaal bed geslapen, maar deze heeft men weer vervangen door matjes in het 'museum' omdat hij toch 15 jaar net als alle andere gevangenen op deze matjes heeft geslapen.
Iedereen, maar dan ook echt iedereen, maakt precies dezelfde foto van cel nummer 5. Dit was een goed moment geweest voor Ruud en mij om onderscheid te maken, en onze schoenen bij de cel op de foto te zetten. Maar helaas, geen tijd voor onze traditie in de gevangenis.
We zullen dan ook genoegen moeten nemen met een foto van de schoenen VOOR de gevangenis.
Na de rondleiding in de gevangenis krijgen we 20 minuten vrije tijd op het eiland! (boffen wij even) waarvan we zeker nog 10 nodig hebben om terug naar de boot te lopen. in de laatste 10 minuten maken we nog een paar mooie foto's, snellen ons door het souvenierswinkeltje en
lopen terug naar de boot die ons om 17u weer terug naar Kaapstad brengt.
<<< Terug naar het Dagboek
|